Geçen gün metrobüste oturuyorum. Yanımda bir bayan, çocuğuyla. Ellerinde bir kese kağıdı... İçinde bir civciv. Yanlardan kesmişler kağıdı ki hava alabilsin minik civcikcik. Çocuk oturdu annesinin kucağına. Civcikcik boyutuna aldanmadan alabildiğine ötüyor, varlığını hissettiriyor. Tüm metrobüsün dikkati onun üzerinde tabi. Çocuk gözünü ayırmıyor ondan. Aynı zamanda kahkahalar atıyor civciv öttükçe, kafasını deliklerden çıkarmaya çalıştıkça. Bir civciv ötüyor, ardından bir çocuk kahkahası geliyor. Yol boyunca bu böyle devam etti. Taa kii anne ve çocuğu metrobüsten inene kadar. Bir düşündüm de herkesin bu çocuk ve civcive baktıkça yüzünde bir gülümseme beliriyor. Düşündüm de çocuklar işte bu kadar kolay mutlu olabiliyorlar. Çocukluğumu düşündüm, hiçbir şey düşünmediğim zamanları. Nasıl da mutluydum, nasıl da rahat. Nasıl da kolay mutlu olduğumu, saflığımı,temizliğimi, kahkahalarla güldüğüm zamanlarımı özledim ben.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder