Bahar sensin bana,gülüşün cennet...

Aklım almıyor, almak istemiyor. İnsan neden her güzel şeyi yaşamaya devam etmez de hep başka şeylerde gözü kalır. Günlerdir kafamı kurcalıyor bu durum. 

Çok seviyorsun birini. Canını verecek kadar çok hem de. Her şeyden daha değerli oluyor o insan senin gözünde. Her şey yapmak istiyorsun onu mutlu edebilmek için. Yüzündeki gülümsemenin sebebi olmak istiyorsun. Her gününün güzel geçmesini sağlamak, seninle olduğu için her gün her an şükretmesini istiyorsun. 

Bunun olmasını o kadar çok istiyorsun ki çok korkuyorsun aynı zamanda. Ya onu kaybedersem diye üzülüyorsun, ya elimden kayıp giderse diye kederleniyorsun. Tüm bu olumsuz durumlar olmasın diye uğraşlar veriyorsun. Tüm sınırlarını zorlayarak, yapmayacak olduklarını bile yapıyorsun belki onun için. İkinizin mutluluğu için... Hep daha fazlasını, daha iyisini istiyorsun onun için, mutlu bir ömür için. Senin gözünde her şey çok güzel ilerliyor. Evet diyorsun onu mutlu edebiliyorum, benimle olduğu için şükrediyor her saniye. Kalplerimiz hep bir olacak, beni çok seviyor diyorsun. Buna kalpten inanıyorsun. Her şeyden daha çok inanmak istiyorsun belki de buna.

Sonra karşındaki insansa başka türlü düşünüyor. İşte sıkıntı tam da burada başlıyor. Nasılsa beni seviyor, beni terketmez ki zaten. Benden kopamaz ki diyor. Bunu düşünerek yapmaması gereken bir ton şey yapıyor. Oysa düşünce yapısı o kadar yanlış ki... Benim onun bu sonsuz sevgisini, sadakatini haketmem için onu hiçbir zaman üzmemem, en az beni mutlu ettiği kadar onu mutlu etmem gerek diye düşünmesi lazım. Ona olan sadakatini artırması gerektiği yerde, ondan uzaklaşması ne kadar mantıklı acaba? Hayır bir de neden bu fikirler hep erkeklerin aklına gelir acaba? Neden ben hiç böyle düşünmüyorum? Neden ben hep olumlusu olsun diye düşünüyorum da erkekler "Acaba nasıl kaytarabilirim? Nasıl istediğim diğer kötü şeyleri de yapabilirim?" Diye düşünüyor, henüz anlamış değilim. Biri de çıkıp bana şunun mantıklı bir açıklamasını yapsın. Sal ipini gitsin mi yani? 

İşte yine korkular gelmiş hoşgelmiş. Ne zaman terkedeceksiniz beni acaba? Bıktım artık korkmaktan. 

Sanırım tüm korkularım başıma gelecek ve ben o zaman vazgeçeceğim korkmaktan.