Uykuya dalmam kolay olsaydı keşke seninki kadar. Düşünmeseydim başımı yastığa koyduğumda gün içinde yaşadıklarımı. Saatlerce konuşmak isteyip de mecburen kapatmak zorunda kalmasaydım telefonu. Senin daha önce yaşamış olduğunu en azından bir kez yaşayabilseydim. Sesinde uyuyakalabilmek... Gün içerisinde sensiz yaşadıklarımı her ayrıntısında sen varmışçasına seninle paylaşabilmek... Bu sırada bıkmadan usanmadan beni dinlerken sen, yanında olamamanın verdiği üzüntüyle kavuşacağımız günlerin hayalini kurarak dalabilmek uykuya. Sen beni uyuyor zannederken şu anda, dökülüyor kelimeler klavyemden. Özlüyorum seni her geçen gün. Senin için hazırlanan bu bloga ulaşacağın günü iple çekiyor, tepkilerini merak ediyorum. Neredeyse 1 yılı doldurmak üzereyken seninle, geçen zamanın çabukluğu şaşırtıyor beni. Bir yandan önümüzdeki uzun yıllar ise korkmama sebep oluyor istemsiz bir şekilde. Yaşanacak uzun yıllar umut vaadederken her ikimize de, sana olan sevgimi artırıyor bir yandan. Uykusuzluk vurdu yine ellere. Durmuyor durmak bilmiyor. Şu anda mışıl mışıl uyuyor sevdiğim. Ondan uzakta, daha da uzakta olma fikri korkutuyor beni. Hep yanıbaşımda olmanı istemek bencilleştiriyor bir yandan. 

Her gün seninle paylaşacak yeni bir şeye sahip olma umudunun güzelliğine sahibim. Kim bilir belki yarın, belki yarından da yakın ;)